Friend

Lahat tayo may kaibigan, ka-grup or kabarkada. Masarap ang may kaibigan kasi may napagsasabihan ka ng problema at nakakasama mo sya sa mga bagay na parehas niyong na-eenjoy. I have a group of friends. 1 year na rin kaming magkakasama, masaya, sabay kumakain at nag-aaral ng Salita ng Diyos. Pero iyong closeness or samahan hindi pa talaga ganoon kasi may mga problema at may hindi ako nagugustuhan. Kaso problema ko hindi ko naman ito masabi sa kanila. Baka kasi hindi magkasundo at puro baka ang na iisip ko. Pero 1 day hindi na talaga kinaya ng pasensya ko, kasi nakakasakit na talaga at hindi na tama. May nasaktan na at nasaktan din ako kaya kailangan ko na gumawa ng action na humingi ng advice sa aking kaibigan at ka dgroup. Nagset ako ng time at date para makapag-usap, para masabi ko sakanya dapat niyang malaman at marinig din ang advice niya sa akin. Sa totoo lang, hindi pa talaga kami gaanong close nitong kaibigan ko na ito pero dahil kailangan ng mag-usap at sa hindi ko alam paano magsimula - we prayed first. After that nag-usap na kami, this is my first time to cry in front of a man. He listen to me, I poured out my problems and pains to him. He listens, he cried and gave me some advice. We embrace each other after we talked. After that, we both can say that we are now close to each other as in close na close. Nawala na rin ang hiyaan namin sa isa't isa. We share our both desire to grow much deeper in God.

Ecclesiastes 4:9-11

9 Two are better than one,
because they have a good return for their work:
10 If one falls down,
his friend can help him up.
But pity the man who falls
and has no one to help him up!